Powervrouwen

In een naolympische jaar schaatst Ireen Wüst in het begin van het seizoen naar een toptijd op de 1500 meter op een laaglandbaan. Ranomi Kromowidjojo en Femke Heemskerk zwommen op de korte baan in China de nodige gouden en zilveren medailles bij elkaar. Drie topatleten in de herfst van hun sportcarrière. Ik las laatst deze quote in een tijdschrift: “In mijn ogen is een powervrouw gewoon een vrouw die doet wat ze kan, rekening houdend met haar eigen vermogens en grenzen. Die zich niet op laat jutten door anderen en autonoom is. Een vrouw die zichzelf kan zijn in de meeste situaties, die voor haar mening uit durft te komen. Ook al is dit soms niet gemakkelijk, en krijgt ze veel tegenwicht…”. Duidelijk drie powervrouwen dus. Voeg ik daar onze prestatie van de Nederlandse handbalsters aan toe en dan heb je meer extra energie voor je kiezen gehad deze sportweek dan er in een six pack Red Bull drankjes verstopt zit.

Ben je de succesvolste Nederlandse olympiër ooit. En wil je toch nog even een record breken. Duidelijk toch? Een powervrouw.

Enigszins ontgoocheld keek ik naar de halve finale Frankrijk tegen Nederland. Ondanks de tomeloze inzet van onze handbalsters was de verdediging van de Franse dames ongenaakbaar. Agressief spelend en grenzen opzoekend werden de schotkansen van Nederland tenietgedaan. Om bijna moedeloos van te worden. Tot 14-14 leek het gelijk op te gaan, maar het krachtsverschil was onderwater al zichtbaar. Frankrijk liep uit en won terecht de halve finale. Een deceptie. Opnieuw geen hoofdprijs. Om vervolgens een dag later op te veren tegen Roemenië en brons te verzilveren met een gouden randje. Als je weet dat dit Nederlands team afreisde naar het EK met blessures bij een paar van de belangrijkste spelers, er andere vedetten recent gestopt waren en dit gat gevuld werd met jonge, internationaal onervaren talenten, is dit gewoon een topprestatie. Powervrouwen.

Na haar succes op de Spelen verwacht je van Wüst een rustige seizoenstart. De schaatster komt daarbij doorgaans wat later in de winter pas goed op gang. De 32-jarige Wüst opende haar race zondag in 25.32. Ze had op de wissel voordeel van haar tegenstander en kon in de slipstream meerijden. Dat leidde tot haar beste 1500 meter ooit in Thialf. Ze was één honderdste sneller dan tijdens haar race in december 2013. Een wereldrecord op een laaglandbaan. Wust wil aan het eind van het seizoen op de snelle banen van Calgary en Salt Lake City een wereldrecord op haar naam krijgen, op de 1500 en/of 3000 meter. Een nieuw doel. Ik vind dat zo knap. Heb je alles gewonnen wat er te winnen valt. Kom je als koningin terug van de winterspelen. Ben je de succesvolste Nederlandse olympiër ooit. En wil je toch nog even een record breken. Duidelijk toch? Een powervrouw.

Eind 2013 verliet Ranomi Kromowidjojo technisch directeur en vertrouweling Jacco Verhaeren. In datzelfde jaar brak ze ook met coach Marcel Wouda. Zwemmen moest volgens haar leuk zijn en dat was het op dat moment niet. En de wisselingen in de staf volgden elkaar in rap tempo op. Ranomi was zoekende. De onrust rondom die begeleiding kostte haar de topvorm voor Rio. Uiterst tegenvallend werd ze daar zesde (50 vrij) en vijfde (100 vrij). Nu is ze terug, terwijl menigeen haar al had afgeschreven. Tokio 2020 is meer dan een stip aan de horizon geworden. Een realistisch doel. Ze is vastberaden en wil nog één keer vlammen. En dat samen met haar trainingsmaatje Femke Heemskerk. De ‘oma’ van het zwembad sprokkelde acht medailles bij elkaar. Op de 50 meter persen ze er samen nog een race uit. “Het was er een op karakter. Iedereen is moe op zo’n slotdag, maar dit is waarvoor ik train. Ik heb er een mooie tijd uitgeknald”, zegt Kromowidjojo na haar derde goud in Hangzhou. In de nadagen van hun carrière nog een keer schitteren in het bad. Twee echte powervrouwen.

Pak ik die definitie er nog even bij. Wat mij dan aanspreekt zijn de woorden ‘autonoom en eigen mening’. Je bent het vooral zelf die weet wat goed voor je is. Zeker op het punt in je carrière dat je alles al hebt meegemaakt. Veel gewonnen hebt. En verloren. Wüst, Kromowidjojo, Heemskerk en de meer ervaren handbalspeelsters als Visser en Polman hebben duidelijk een weg voor zichzelf uitgestippeld. Soms even minder succesvol, of bewust even op een lager pitje. Rekening houdend met het eigen vermogen van dat moment. Misschien niet altijd direct begrepen door de omgeving. Maar wel door de atleet zelf. In Tokio kan dat zomaar eens tot mooie laatste topprestaties leiden voor deze vrouwen. “This is power” van DJ Hardwell kan alvast uit de speakers knallen in het Holland Heinekenhuis.