‘O gênio’ verliest al zijn glans

Ik heb het niet snel. Dat ik mensen écht onsympathiek vind. Dat is nu veranderd. Ik zit me mateloos te irriteren aan José Mourinho. De succestrainer van het eerste decennia van deze eeuw begint te grossieren in ongepast gedrag. Op het walgelijke af. Dit jaar spant de kroon. Spelers worden publiekelijk afgevallen. Hij vliegt zowat op de vuist met de assistent-trainer van Chelsea na een provocatie. Bidons vliegen demonstratief in het rond om zijn persoonlijk ongenoegen te uiten. Publiek wordt uitgedaagd met zijn egocentrisch gedrag. Zoals uit bij Juventus. Met dat handje achter zijn oren. Afschuwelijk. Je zou verwachten dat met al zijn ervaring en levenswijsheid hij boven de gebruikelijk kritiek en uitdagingen zou staan. Nee hoor. Zijn rijke carrière als coach wordt langzaamaan door hemzelf overschaduwd met zijn narcistisch gedrag. Als een klein kind dat geen snoepje meer krijgt in de snoepwinkel. Een trieste vertoning als je het mij vraagt. ‘O gênio’ verliest al zijn glans.

Thuis negen jaar lang ongeslagen. Indrukwekkend.

Afgelopen weekend was het weer raak. Opnieuw gedoe tussen Mourinho en zijn sterspeler Paul Pogba. De Portugees noemde zijn middenvelder zelfs ‘een virus’. Ik ben geen psycholoog, maar José is het prototype voorbeeld van een rasechte narcist. Naaste zijn de grootste vijanden waar hij onuitgesproken in oorlog mee kan zijn. Juist met degene die dichtbij staan. Zo ook Pogba die het dit seizoen al eerder moest ontgelden. Het is duidelijk dat Mourinho in zijn hoofd heeft zitten dat hij nooit een fout maakt. Een bewezen fout, zal hij nooit toegeven. Hij zelf heeft alleen goede kanten. Althans dat denkt hij zelf wel. Dat is de Portugees op zijn best op dit moment. Hij is het belangrijkste. Niet de toeschouwers, niet de spelers en niet de club!

Er is een equivalent aan incidenten dit seizoen. Na afloop van de spectaculaire comeback tegen Newcastle United in oktober heeft hij van alles in het Portugees geroepen. Voor de camera’s uitte hij beledigende opmerkingen als ‘fodas filhos de puta’ (‘rot op hoerenzonen’). De trainer zelf vindt dat er ‘een klopjacht’ uitgevoerd wordt en dat de pers hem graag overal de schuld van geeft. Ik quote: ‘Als het morgen in Londen regent, is het mijn schuld. Als er een probleem met de Brexit-onderhandelingen is, is dat waarschijnlijk mijn schuld.’ Nog een bevestiging van zijn narcistiche persoonlijkheid. Zelf in de slachtoffer rol kruipen en anderen de schuld geven van je eigen handelen.

Laten we José een handje helpen. Hem te hoede voor nog meer stuitend gedrag. Uit protectie.

Ik hou persoonlijk niet van Mourinho’s voetbal stijl. Zijn tactiek vaak zeer defensief. Er zit een soort van ‘lafheid’ in zijn speelwijze. Maar coachen kan hij wel. In het begin van zijn carrière zette hij een ongekend record neer. Negen jaar lang ongeslagen in thuisduels. Deze indrukwekkende reeks startte bij FC Porto in 2002 waar hij twee seizoenen 38 competitieduels zonder verlies bleef. Met Chelsea op Stamford Bridge breidde hij zijn ongeslagen thuisstatus uit met 60 wedstrijden. Met het Italiaanse Inter bleef hij 38 wedstrijden zonder verlies, om vervolgens bij Real Madrid nog eens veertien thuiswedstrijden ongeslagen te blijven. Deze imposante reeks kwam ten einde met een 0-1 nederlaag tegen Sporting Gijjon in april 2011. Voeg daar twee Champions League titels en twee UEFA Cup titels aan toe en ik kan niet zeggen ‘dat hij er niets van begrijpt’.

Toch wordt het tijd dat hij stopt. Met Manchester United wist hij de finale te winnen van Ajax in 2017. Maar verder is het armoe troef de laatste jaren. En dat ‘droog’ staan lijkt zijn tol te eisen. Teren op zijn gedateerde successen is er niet langer bij. Meer en meer krijgen we de werkelijke Mourinho te zien. Zijn gedrag naar spelers, de pers en anderen betrokkenen is uitermate dedain. Het spel dat onze narcist speelt, is hij aan het verliezen. Titels en successen verbloemen niet langer zijn ware aard. Laten we José een handje helpen. Hem te hoede voor nog meer stuitend gedrag. Uit protectie. Want hij gaat natuurlijk nooit zelf een punt achter zijn carrière zetten. Mijn advies aan de directie van de ‘Mancunians’ is dan ook om te zeggen: ‘jij hebt gewonnen, wij zitten fout. We gaan ermee stoppen’. Zijn eigenwaarde krijgt dan een korte boost, want hij wint het spel. Hij is de overheerser. Deze vreugde is van korte duur, want hij verliest een dierbare en moet op zoek naar een nieuwe tegenstander. Met zijn medelijden zal hij proberen een kersverse naaste te verleiden. Real? AS Roma? Porto? Om zo een volgend spel op te zetten. Laten wij, voetballiefhebbers, dan vervolgens met zijn allen collectief afspreken hem die kans niet te geven. Uit pure zelfbescherming. Voor José. Zodat ‘o gênio’ nog een klein beetje glans behoud.