‘Serene’

Het meest opmerkelijke sportmoment van afgelopen weekend was toch wel Serena Williams in de US open vrouwenfinale. Alhoewel, ik moet zeggen dat de Italiaanse MotoGP 2 coureur Fenati ook de tongen losmaakte. Bij een snelheid van ruim 200 km/uur kneep Fenati tijdens een inhaalactie in de voorrem van de naast hem rijdende Stefano Manzi. Een gruwelijke crash kon net worden voorkomen. Na afloop bleef onduidelijk waarom hij dit deed. Nog opmerkelijker voor mij waren die uitspattingen van Serena Williams. Ongekend voor dit tennis fenomeen. De droomfinale kreeg daardoor een bizar slot. Nog nooit vertoond in de historie van vrouwentennis.

Ongekend voor dit tennis fenomeen. De droomfinale kreeg daardoor een bizar slot.

Serena heeft 23 grandslamtitels achter haar naam staan. Ze behoort in het ‘happy few’ rijtje (lees: ‘Only for the happy few’ ). Williams altijd al fanatiek en temperamentvol in haar spel had een woede uitbarsting aan het adres van de referee. Ze maakte de empire uit voor ‘een dief’. Hij had haar een straf gegeven voor coaching vanaf de tribune. Allesbehalve kalm bleef deze kampioene. Dit kostte haar uiteindelijk een game in de tweede set. Een uitzonderlijke gebeurtenis in een finale van een grandslam. Het startschot voor 45 minuten van dramatiek. Vol verbazing heb ik naar de beelden en herhalingen zitten kijken.

In de persconferentie kwam er een schepje bovenop. Het voorval werd verder uitvergroot. Serena vecht voor vrouwenrechten en voor vrouwengelijkheid. “In een mannenfinale was dit nooit gebeurd”. “Ik blijf vechten voor gelijke rechten”. Op mij kwam dit toch allemaal wel als ‘over de top’ over. Van de andere kant zal Serena al heel haar leven te maken hebben met seksisme. Racisme. Misschien door haar moederschap is ze nog scherper geworden wanneer deze waarden voor haar gevoel worden aangetast. Natuurlijk is de coachingsregel discutabel te noemen. Vanuit een handhavingsoogpunt zeker. Soms neem je het waar, soms niet. En als je als scheidsrechter het waarneemt, interpreteer je het dan ook als coaching. Of als support. Neemt niet weg dat op de baan haar gedrag tegen het hysterische aan zat. Zelfs, of liever gezegd, zeker een 23-voudig kampioen met zoveel levens- en tenniservaring moet haar grens kennen. Dit was niet meer professioneel. Ongemakkelijk. Ongepast.

We vergeten door deze hysterie het belangrijkste feit. Naomi Osaka!

We vergeten door deze hysterie het belangrijkste feit. Naomi Osaka! Toen ze net geboren was, won Serena haar eerste grandslamtitel. Deze debutante speelde tegen haar idool een topwedstrijd. Serena is de reden waardoor ze zelf is gaan tennissen. En hoe! De eerste set werden de kanonskogels nog harder en effectiever teruggeslagen. Op alle fronten was de 20-jarige Japanse beter in het spel. Haar loopvermogen en bewegingsritme op de baan van hoog niveau. Meest lovenswaardig was haar mentaliteit. Respect voor haar tegenstander. Maar wel vol voor de winst gaan. Wetende dat de US Open het meest luidruchtige tennistoernooi van de kalender is, maakt deze prestatie alleen nog maar meer bijzonder.

Osaka kreeg haar moment, maar de zwijm van dramatiek hing over Flushing Meadows als een klamme deken. De prijsuitreiking was bijna surrealistisch te noemen. Iedereen stond zeer ongemakkelijk op het podium. Officials die zich geen houding wisten te geven. Het publiek dat maar bleef jouwen. Wachtende op wat Serena ging zeggen. Of niet ging zeggen. Gelukkig toonde Williams hier haar professionaliteit door het publiek te manen om het joelen te stoppen. En de aandacht op de Japanse te vestigen. Aan haar gezicht zag je dat ze er moeite mee had om zich over haar eigen frustratie heen te zetten. Het ontroerendste van de hele ceremonie vond ik Naomi zelf. Je zag dat ze haar innerlijke “Wa” aansprak. Zo jong als ze is, zocht ze naar harmonie. Het zag er misschien allemaal heel ongemakkelijk uit. Maar de eerste Japanse grandslam winnaar in tranen greep naar haar roots. Het respect voor ouderen, het gevoel om relaties goed te onderhouden. Om zo met deze unieke situatie om te gaan. Iedereen om haar heen tumultueus. De 20-er bleef sereen. Een pijnlijke observatie. Vooral voor de runner-up.