De blik van een heerser

NOS analist Rafael van der Vaart haalt terecht Cristiano Ronaldo aan als een van de sterren van het WK voetbal in Rusland. Met slechts vier wedstrijden en een verlies in de 8ste finale misschien onbegrijpelijk voor de bevooroordeelde kijker. In de evaluatielijstjes scoren Mbappé, Hazard, Modrić en hun teams hogere ogen. Onterecht misschien, onvolledig zeker. Want mijn gedachten gaan direct uit naar het Fisht Olympisch stadion op 15 juni. We zitten in de 88ste minuut van één van de beste wedstrijden van dit WK. Spanje staat dan 3-2 voor in een fel gevecht met Portugal in deze weergaloze voetbalkraker.

De blik. Die ogen. Schitterend ingezoomd in beeld gebracht. De blik van een keizer die heerst over zijn land. Over de andere 21 spelers in het veld en de 43.866 uitzinnige toeschouwers op de tribune. Vastberaden. Pure focus. Dat jonge ventje op het trapveldje opgegroeid met een mentaliteit van alleen maar wil winnen. De beste willen zijn. Je ziet de angst in de ogen van Real vriend Sergio Ramos. Hij weet al hoe laat het is. Met pure wilskracht en de precisie van een Zwitsers uurwerk krult hij de bal rakelings langs het opspringend muurtje om deze vervolgens in de kruising te laten verdwijnen. Hard tegen het net. Een wonderschone vrije trap op het moment dat het moet. Spanje – Ronaldo 3-3!

De nieuwe aanwinst in Turijn hoor ik al roepen: ‘Veni, vidi, vici!’

Voor mij hèt moment van dit WK. In die blik zit alles, de uitvoering is slechts bijzaak. Ik hoor u nu geërgerd denken, ja maar dat optrekken van dat broekje dan? Dat extreme egocentrisch juichen, zijn onoverwinnelijkheid tonend na een goal? Dat altijd perfect zittende kapsel? Ook ik irriteer me hier weleens aan. Als ik vroeger met een potje gel mijn haar tijdens de rust in de juiste snit gemodelleerd zou hebben, dan had ik van mijn eigen medespelers in de tweede helft een doodschop gekregen.

Maar dit is CR7. Deze topatleet traint zeven uur per dag. Elle dag. De man die, terwijl ik mijn eerste biertje dronk in het clubhuis, nog in een ijsbad stapt om zijn spieren en lijf in optimale conditie te houden. Als je zo professioneel met je lichaam bezig bent en verzorgd, dagelijks, kan ik me deze ijdelheid goed voorstellen. Zeg nu zelf,  jij checked toch ook even de spiegel van de sportschool als je net die buikspieren getraind hebt?! En daarbij, de grote der aarde zijn allemaal egoïstisch als ze hun arena in stappen. Op de momenten dat er echt geleverd moet worden. ‘The Big Points” gespeeld worden.

Lewis Hamilton, Stephen Curry, Rafael Nadal, Marc Márquez, …. allemaal heersende krijgers in hun sport. Allemaal diezelfde blik. Ronaldo gaf ons dit toernooi als enige speler die blik. Dat is misschien wel net dat kleine verschil tussen hem en die andere geweldenaren uit de WK lijstjes. De alleenheerser. Niet PSG met Mbappé, niet Chelsea met Hazard of Real met Modrić, maar Juventus wint de Champions league in 2019. De nieuwe aanwinst in Turijn hoor ik al roepen: ‘Veni, vidi, vici!’